Het wordt me veel gevraagd. Wat het mooiste was van mijn reis. En het meest bijzondere. Ik weet het nog niet.
Het heeft me in ieder geval veel gebracht: meer rust in mijn hoofd. Dat was ik behoorlijk kwijt voor ik vertrok. Ook heb ik geweldige mensen ontmoet en mocht ik door prachtige landschappen lopen. En nu, nu het lopen erop zit, voel ik me een beetje weemoedig, omdat het avontuur erop zit. Ik voel me ook sterk, omdat ik het ontspannenne en relativerende van mijn reis mee denk te kunnen nemen in het dagelijks leven.
(Allereerst, dank je wel Marieke voor het schrijven van het stukje op dag 100, dat kon ik die dag zelf niet doen.)
Op 20 juni stonden Joke (moeder van Egbert), Conny (zijn vriendin), Martin en ik bij de obelisk op het St. Pietersplein te wachten. Er was een hittegolf gaande in Rome. Gooi daar een gezonde lading spanning overheen, kortom, er werd flink gezweet, schaduw opgezocht die er niet was (Conny) en ietwat hysterisch heen en weer geschuifeld (ik).
Diep diep diep respect voor onze held Egbert. Na een tocht van precies 100 dagen is hij vandaag aangekomen bij de Trevi fontein in Rome. Opgewacht door zijn moeder, zijn vriendin Conny en de andere belangrijke vrouw in zijn leven Ellen en haar vriend Martin hebben ze het laatste stuk samen gelopen. Hoe het weerzien was? Emotioneel, ook een beetje surrealistisch, maar vooral erg bijzonder!
Wauw. Dag 100. Egbert, wat zijn we allemaal trots op hem! De afgelopen 100 dagen hebben we mee kunnen lezen en leven met deze held. Ik (Ellen) wil iedereen ontzettend bedanken voor de lieve, leuke en steunende berichtjes voor onze No Guts No Glory pelgrim. Ook voor de (zeer nodige!) donaties aan de stichting, het delen van berichten op Facebook en Twitter en het vaak hartverwarmende enthousiasme. Het heeft Egbert heel erg goed gedaan, zeker op de dagen dat hij het even zwaar had.
Sms: “La Storta – San Jacobi, 20 km. Het Vaticaan ligt om de hoek, maar nog even geduld. Wat de gevaarlijkste etappe geweest zou moeten zijn, was eigenlijk best fijn! Ik loop even naar een bar waar wifi moet zijn. X”
Vandaag: Campagnano – La storta, 25 km. Via Sorbo en Formello. Inclusief politie-aanhouding waarin onze pelgrim een dik half uur in de brandende zon moest staan totdat hij aan de beurt was om gecontroleerd te worden. Er schijnen namelijk Albanese nep pelgrims druk te zijn in deze regio met smokkelwaar. Toen de politie het paspoort van Egbert zag, boden ze excuses aan en mocht hij meteen weer verder.
