Het wordt me veel gevraagd. Wat het mooiste was van mijn reis. En het meest bijzondere. Ik weet het nog niet.
Het heeft me in ieder geval veel gebracht: meer rust in mijn hoofd. Dat was ik behoorlijk kwijt voor ik vertrok. Ook heb ik geweldige mensen ontmoet en mocht ik door prachtige landschappen lopen. En nu, nu het lopen erop zit, voel ik me een beetje weemoedig, omdat het avontuur erop zit. Ik voel me ook sterk, omdat ik het ontspannenne en relativerende van mijn reis mee denk te kunnen nemen in het dagelijks leven.

Mijn wandelbroek ligt in een vuilnisbak in Rome, net als mijn thermoshirt: weinig meer van over. Mijn schoenen hebben nieuwe zolen nodig, mijn kleding is verbleekt door de zon. Ik draag weer gewone kleren en dat voelt als het dragen van een smoking. Ik ben pelgrim af en toch voor altijd pelgrim door de herinneringen.

En over de moeilijke momenten: een zanger zong ooit: ‘This ain’t the end, my friend, it’s just a storm passing by.’ Met doorzettingsvermogen zijn veel problemen tijdelijk. Voor mij dan. Dat was niet zo voor Sander en dat is niet zo voor Ronald en voor andere mensen die vechten en weten dat ze alleen tijd kunnen winnen in hun leven. Voor die tijd, extra tijd, blessuretijd, heb ik gelopen. Ik vind dat namelijk de meest waardevolle tijd die ik me kan voorstellen. Ik hoop dan ook dat het iets heeft opgeleverd en iets oplevert voor NGNG. Dat maakt mijn reis niet alleen waardevoller voor het goede doel, maar ook voor mezelf.

Lieve Egbert. Dank je wel dat we 100 dagen mochten meegenieten van al jouw avonturen en ontzettend bedankt voor alle aandacht die je hebt gevraagd voor No Guts No Glory! Welkom thuis held!

(Allereerst, dank je wel Marieke voor het schrijven van het stukje op dag 100, dat kon ik die dag zelf niet doen.)

Op 20 juni stonden Joke (moeder van Egbert), Conny (zijn vriendin), Martin en ik bij de obelisk op het St. Pietersplein te wachten. Er was een hittegolf gaande in Rome. Gooi daar een gezonde lading spanning overheen, kortom, er werd flink gezweet, schaduw opgezocht die er niet was (Conny) en ietwat hysterisch heen en weer geschuifeld (ik).

We hadden om 12.00 afgesproken. Om 11.51 kreeg ik een sms van Egbert: “Hoi! Ik heb toch maar besloten om door te lopen naar Jeruzalem. Zie ik jullie daar dan?” Ik heb hier niet op gereageerd;).

Daar was hij dan. Onze held:

Zo fijn om hem eindelijk weer te zien!

Die ochtend had hij al het testimonium opgehaald. Het bewijs van zijn pelgrimstocht:

Zijn pelgrimspaspoort staat inmiddels ook helemaal vol:

Vanaf het St. Pietersplein zijn we samen naar de Trevifontein gaan wandelen. Dat was een surrealistische maar prachtige tocht. Allen in No Guts No Glory shirt en Egbert ook nog eens in zijn pelgrimsoutfit, het trok nogal wat bekijks.

Bij de Trevifontein heeft Egbert het muntje van de Graafschap in het water gegooid, zoals jullie al hebben kunnen lezen. Het was een beladen maar mooi moment. Het was ook het einde van zijn reis. Er is wat afgejankt (ik). 

Hierna zijn we een kerkje ingelopen om een kaarsje aan te steken. De pater aanschouwde het, waarschijnlijk voor hem aparte, tafereel; mensen in NGNG shirts waarvan eentje huilend (ra,ra,wie) en een pelgrim en bood aan een zegening te doen. Wat was dat bijzonder! Het leek ook helemaal te kloppen, passend bij deze dag en was een perfecte afsluiting.

Egbert heeft tijdens zijn reis een heleboel kaarsjes aangestoken voor Sander. Van al die kerken waar hij dit deed, heeft hij kaartjes meegenomen en een kaars. De kaartjes gaf hij mij. Een fantastisch lief en mooi gebaar. De kaars heb ik aan mijn ouders gegeven inmiddels.

Later op de dag hebben we flink (en vaak) geproost. Op de heldentocht van Egbert, op Sander, op het leven.

Het is bijna niet in woorden uit te drukken hoe bijzonder deze dag was. ‘Bijzonder’ dekt namelijk de lading nog niet eens en als ik het zou proberen uit te leggen, ben ik bang dat ik de boel ga ontkrachten. Daarom in dit stukje vooral veel foto’s. Denk dat die wel genoeg uitstralen hoe het was. We hebben gevoeld en gemerkt hoeveel mensen meeleefden en betrokken en enthousiast waren. Dat was echt heel fijn om mee te krijgen via de sociale media. Iedereen bedankt daarvoor!

Op donderdag 28 juni, 12.55, landen Egbert en Conny vanuit Napels op Schiphol. Zodra Egbert weer thuis is zal hij zelf nog een stuk schrijven over zijn ervaringen van de laatste dag en het einde van zijn tocht. Wordt vervolgd dus!

Diep diep diep respect voor onze held Egbert. Na een tocht van precies 100 dagen is hij vandaag aangekomen bij de Trevi fontein in Rome. Opgewacht door zijn moeder, zijn vriendin Conny en de andere belangrijke vrouw in zijn leven Ellen en haar vriend Martin hebben ze het laatste stuk samen gelopen. Hoe het weerzien was? Emotioneel, ook een beetje surrealistisch, maar vooral erg bijzonder!

Was het de hittegolf? Was het met hulp van boven? Feit is dat de Trevi fontein -waar het normaal krioelt van de toeristen!- nu meer dan genoeg ruimte bood voor onze No Guts No Glory-ambassadeurs. Egbert had nog 1 taak te volbrengen: het muntje (gekregen van Gerard, de vader van Sander) in de fontein gooien. Een symbolisch gebaar met heel veel waarde voor Egbert en de familie van Sander….

Daarna was het tijd voor een koel glas bier voor de mannen en prosecco voor de vrouwen. Samen brachten ze een toost uit op Egbert én op Sander. En toen ze daarna in een nabijgelegen kerkje nog een kaarsje wilden opsteken, raakten ze in contact met een pater. Je valt namelijk nogal op als je allemaal een zelfde shirt aanhebt…. Deze ontmoeting resulteerde in een bijzondere ervaring. Nadat ze hadden uitgelegd wat de aanleiding was voor hun bezoek aan de fontein, besloot de pater spontaan niet alleen het kaarsje te zegenen, maar ook onze vrienden werden allemaal persoonlijk gezegend, inclusief de hele ceremonie die daar bij hoort.

Dag 100 zit erop, Egbert heeft het geflikt! Een prestatie om trots op te zijn!

Wauw. Dag 100. Egbert, wat zijn we allemaal trots op hem! De afgelopen 100 dagen hebben we mee kunnen lezen en leven met deze held. Ik (Ellen) wil iedereen ontzettend bedanken voor de lieve, leuke en steunende berichtjes voor onze No Guts No Glory pelgrim. Ook voor de (zeer nodige!) donaties aan de stichting, het delen van berichten op Facebook en Twitter en het vaak hartverwarmende enthousiasme. Het heeft Egbert heel erg goed gedaan, zeker op de dagen dat hij het even zwaar had.

Het was niet altijd makkelijk voor mij om elke dag een stukje te kunnen posten hier en ik wil in het bijzonder Martin bedanken die ontelbaar vaak heeft moeten horen: “Moment schat, nog even schrijven voor we kunnen gaan”, “Sorry, dat wordt weer een trein later want stukje is nog niet af…”, “Ehm, kunnen we naar huis want als ik nog een wijntje drink kan ik niet meer schrijven voor NGNG” enz. Dank je wel voor je geduld en begrip, vooral als ik jouw laptop weer eens niet begreep en zat te tieren achter het beeldscherm;).

Nog even een korte samenvatting voor de mensen die later ingehaakt zijn in dit avontuur. Egbert loopt vanuit Den Haag naar Rome om geld in te zamelen voor NGNG. Hij betaalt de reis zelf, dus alles wat aan donaties binnenkomt is voor de stichting. De laatste reis van Sander Gerritsen, oprichter van de stichting, was naar Rome. Hij heeft toen een muntje in de Trevifontein gegooid. Legende gaat dat wanneer je dit doet, je terug zal keren naar Rome. Egbert heeft bij mijn ouders een muntje opgehaald en zal dit, namens Sander, in de Trevifontein gaan gooien.

Vandaag vertrek ik met Martin naar Rome. Vanavond spreken we af met Conny, de vriendin van Egbert die er sinds gisteren al is. Morgen om 12.00 gaan we Egbert opwachten bij het St. Pietersplein. Zijn moeder is er dan ook. Vanaf het plein lopen we naar de Trevifontein, het laatste deel van zijn reis gaan we dus samen bewandelen. Dan zal Egbert het muntje in het water gooien en dat is dan het einde van zijn reis. Voor mij persoonlijk is dit best emotioneel, ook omdat mijn ouders net vertelden op hetzelfde moment bij het graf van mijn broertje te zullen zijn om een grote kaars aan te steken. Maar bovenal is het iets fantastisch moois en ben ik dankbaar dat ik bij dit bijzondere moment aanwezig ga zijn.

Het is vanavond niet mogelijk een update te schrijven. Vanuit Rome ga ik mijn best doen jullie op de hoogte te houden via Facebook en Twitter. Vrijdag kom ik terug en zal ik een uitgebreid verslag schrijven.

Ga ik nu mijn koffer inpakken, want kan niet wachten om held Egbert eindelijk weer te zien! Proosten jullie morgen even op Egbert en Sander?

Sms: “La Storta – San Jacobi, 20 km. Het Vaticaan ligt om de hoek, maar nog even geduld. Wat de gevaarlijkste etappe geweest zou moeten zijn, was eigenlijk best fijn! Ik loop even naar een bar waar wifi moet zijn. X”

De eeuwige stad. Ik zag hem weer liggen vandaag. Ik ben zo dichtbij. Ik loop al op trottoirs die aankondigen dat Rome er aan komt. Geen heuvels of uitgestrekte velden meer. Inmiddels is er een hittegolf gaande in deze streek. Temperaturen van rond de 40 graden, weinig wind. Het zal wennen zijn voor de mensen die uit Nederland komen. Conny is vandaag in Rome geland. Er zit nog 1 heuvel tussen ons in. Ik ben nog steeds in het gezelschap van Helga en Günther: fijne mensen. Gisteren kwamen we bij toeval in een buurtcentrum terecht waar gedanst werd door bejaarden. Ze waren allemaal boven de 70 en hadden het erg gezellig samen. We werden meteen verwelkomd en kregen koffie. Geen geranium gezien hier. Ik kon mijn backpack wegen vandaag: nog 6 kilo. Nog 1,5 dag!

Vandaag: Campagnano – La storta, 25 km. Via Sorbo en Formello. Inclusief politie-aanhouding waarin onze pelgrim een dik half uur in de brandende zon moest staan totdat hij aan de beurt was om gecontroleerd te worden. Er schijnen namelijk Albanese nep pelgrims druk te zijn in deze regio met smokkelwaar. Toen de politie het paspoort van Egbert zag, boden ze excuses aan en mocht hij meteen weer verder.

in in Acquapendente was, ontmoette ik een Spanjaard die vanuit Rome onderweg was naar Santiago. Hij waarschuwde me voor het vervolg van mijn tocht: alleen maar asfalt: de Via Cassia. Ik heb gemerkt dat het inderdaad mogelijk is om langs de grote weg te lopen, maar ook gewoon over kleine paadjes. Zo ook vandaag weer, door de heuvels. Na een uur of 3 lopen zag ik Rome in de verte liggen. Een eerste glimp. Een bijzonder moment. Ik ben 2 dagen in het gezelschap van Helga en Günther uit Bolsano. Dat is Zuid Tirol, een van de noordelijkste gebieden van Italië. De voertaal is er Duits. Zij is regisseur en hij toneelspeler. We hebben fijne gesprekken over films en muziek: van Heino tot Bolland&Bolland, Interpol en The Strokes. De ontmoeting gaf me een flashback naar mijn eerste week, toen ik in Turnhout bij Dominique en Herman was en ook zulke gesprekken had. Het lijkt al jaren geleden. Ondertussen zijn Conny, Ellen en Martin zich aan het opmaken voor hun toch naar Rome. Mijn moeder is precies een week geleden in de oude gestapt om met de caravan naar Rome te komen. Mijn tante vergezelt haar tot Pisa. Het zal vreemd zijn om elkaar woensdag te zien in op het Sint Pietersplein. We zullen naar de Trevifontein gaan om het muntje dat ik van Gerard, Sanders vader, heb gekregen, in de fontein te gooien. En daarna zal alles anders zijn. Ik weet alleen nog niet hoe.