Over held Egbert, die na 100 dagen lopen aankwam in Rome.
(Allereerst, dank je wel Marieke voor het schrijven van het stukje op dag 100, dat kon ik die dag zelf niet doen.)
Op 20 juni stonden Joke (moeder van Egbert), Conny (zijn vriendin), Martin en ik bij de obelisk op het St. Pietersplein te wachten. Er was een hittegolf gaande in Rome. Gooi daar een gezonde lading spanning overheen, kortom, er werd flink gezweet, schaduw opgezocht die er niet was (Conny) en ietwat hysterisch heen en weer geschuifeld (ik).
We hadden om 12.00 afgesproken. Om 11.51 kreeg ik een sms van Egbert: “Hoi! Ik heb toch maar besloten om door te lopen naar Jeruzalem. Zie ik jullie daar dan?” Ik heb hier niet op gereageerd;).
Daar was hij dan. Onze held:
Zo fijn om hem eindelijk weer te zien!
Die ochtend had hij al het testimonium opgehaald. Het bewijs van zijn pelgrimstocht:
Zijn pelgrimspaspoort staat inmiddels ook helemaal vol:
Vanaf het St. Pietersplein zijn we samen naar de Trevifontein gaan wandelen. Dat was een surrealistische maar prachtige tocht. Allen in No Guts No Glory shirt en Egbert ook nog eens in zijn pelgrimsoutfit, het trok nogal wat bekijks.
Bij de Trevifontein heeft Egbert het muntje van de Graafschap in het water gegooid, zoals jullie al hebben kunnen lezen. Het was een beladen maar mooi moment. Het was ook het einde van zijn reis. Er is wat afgejankt (ik).
Hierna zijn we een kerkje ingelopen om een kaarsje aan te steken. De pater aanschouwde het, waarschijnlijk voor hem aparte, tafereel; mensen in NGNG shirts waarvan eentje huilend (ra,ra,wie) en een pelgrim en bood aan een zegening te doen. Wat was dat bijzonder! Het leek ook helemaal te kloppen, passend bij deze dag en was een perfecte afsluiting.
Egbert heeft tijdens zijn reis een heleboel kaarsjes aangestoken voor Sander. Van al die kerken waar hij dit deed, heeft hij kaartjes meegenomen en een kaars. De kaartjes gaf hij mij. Een fantastisch lief en mooi gebaar. De kaars heb ik aan mijn ouders gegeven inmiddels.
Later op de dag hebben we flink (en vaak) geproost. Op de heldentocht van Egbert, op Sander, op het leven.
Het is bijna niet in woorden uit te drukken hoe bijzonder deze dag was. ‘Bijzonder’ dekt namelijk de lading nog niet eens en als ik het zou proberen uit te leggen, ben ik bang dat ik de boel ga ontkrachten. Daarom in dit stukje vooral veel foto’s. Denk dat die wel genoeg uitstralen hoe het was. We hebben gevoeld en gemerkt hoeveel mensen meeleefden en betrokken en enthousiast waren. Dat was echt heel fijn om mee te krijgen via de sociale media. Iedereen bedankt daarvoor!
Op donderdag 28 juni, 12.55, landen Egbert en Conny vanuit Napels op Schiphol. Zodra Egbert weer thuis is zal hij zelf nog een stuk schrijven over zijn ervaringen van de laatste dag en het einde van zijn tocht. Wordt vervolgd dus!