Bericht van Egbert
Het wordt me veel gevraagd. Wat het mooiste was van mijn reis. En het meest bijzondere. Ik weet het nog niet.
Het heeft me in ieder geval veel gebracht: meer rust in mijn hoofd. Dat was ik behoorlijk kwijt voor ik vertrok. Ook heb ik geweldige mensen ontmoet en mocht ik door prachtige landschappen lopen. En nu, nu het lopen erop zit, voel ik me een beetje weemoedig, omdat het avontuur erop zit. Ik voel me ook sterk, omdat ik het ontspannenne en relativerende van mijn reis mee denk te kunnen nemen in het dagelijks leven.
Mijn wandelbroek ligt in een vuilnisbak in Rome, net als mijn thermoshirt: weinig meer van over. Mijn schoenen hebben nieuwe zolen nodig, mijn kleding is verbleekt door de zon. Ik draag weer gewone kleren en dat voelt als het dragen van een smoking. Ik ben pelgrim af en toch voor altijd pelgrim door de herinneringen.
En over de moeilijke momenten: een zanger zong ooit: ‘This ain’t the end, my friend, it’s just a storm passing by.’ Met doorzettingsvermogen zijn veel problemen tijdelijk. Voor mij dan. Dat was niet zo voor Sander en dat is niet zo voor Ronald en voor andere mensen die vechten en weten dat ze alleen tijd kunnen winnen in hun leven. Voor die tijd, extra tijd, blessuretijd, heb ik gelopen. Ik vind dat namelijk de meest waardevolle tijd die ik me kan voorstellen. Ik hoop dan ook dat het iets heeft opgeleverd en iets oplevert voor NGNG. Dat maakt mijn reis niet alleen waardevoller voor het goede doel, maar ook voor mezelf.
Lieve Egbert. Dank je wel dat we 100 dagen mochten meegenieten van al jouw avonturen en ontzettend bedankt voor alle aandacht die je hebt gevraagd voor No Guts No Glory! Welkom thuis held!