Via Costa Mezzana, Cella, Varano Marcesi, nog een keer Cella, 31kilometer.
Fiorenzuola d’Arda – Fidenza, 20 kilometer, via Chiaravalle, San Rocco, Castione Marchesi en Bastelli. Perfect loopweer vandaag, zo’n 24 graden en het landschap was een stuk aantrekkelijker en afwisselender dan de afgelopen dagen.
Geslapen: Weinig, maar niet door de mannen van de punkband die braaf en rustig op zijn kamer sliepen, wel door een vrouw die de halve nacht ruzie heeft gemaakt met haar man.
Route: Piacenza – Fiorenzuolo d’Arda via Pontenure en Roveleto.
Afstand: 27 kilometer.
Maaltijd: Pizza.
Door de korte etappe van vandaag, had ik veel tijd om Piacenza te bekijken. Het voelde als een soort rustdag. Piacenza is een fijn plekje om te zijn. Ik voelde me er meteen op mijn gemak. Het is ook gewoon fijn om anoniem in een mooie stad rond te hangen. Ik ben helemaal ontspannen. Gelukkig was het mogelijk om nieuwe wandelsokken te kopen. Ik heb nog maar één paar, die ik elke dag moet uitwassen, zodat ik veel op mijn slippers moet lopen. Ik slaap vannacht in een jeugdherberg, waar ik mijn kamer deel met een punkband, genaamd Mute, die in Italië aan het touren is.
Om de Po over te steken en om in de streek Emilia Romagna te komen, moest ik met een boot mee. De boot wordt bestuurd door Danilo Parisi, die ooit zelf naar Rome liep. Hij heeft het druk, want zijn hond moet nog uitgelaten worden. De overtocht duurt precies 5 minuten. “Hier begint het echte Italië” zegt hij, als we via een drassig grasveld zijn huis bereiken. Ik krijg een stempel en loop verder naar Calendasco, 3 km verderop. Daar neem ik mijn intrek in het washok van mevrouw Zamboni, die met haar zoon Albergo Tre Corone runt.
Vandaag hielden vlak na Santa Christina de Via Francigena bordjes op. De laatste pijl stond in de richting van een veld waar tussen het hoge natte gras geen pad te ontdekken was. Ik ben er toch maar doorheen gegaan. Liefhebbers van het eten van gras zouden het zonder te hoeven bukken gewoon gegeten kunnen hebben. Ik was na 2 minuten helemaal nat. Ook voelde ik twee keer iets langs mijn benen glibberen. Ik weet nog steeds niet wat het was en hoef het ook eigenlijk niet te weten. Toen het weiland een kilometer of 5 later ophield, zag ik weer een bordje. Langs de drukke provinciale weg.
