Dag lieve Sas

Deze in memoriam vind ik ontzettend moeilijk om te schrijven, en ik kan het niet anders dan het heel persoonlijk te maken. Niet alleen omdat ze dit verdient, maar vooral ook omdat Sas zelf altijd erg open was over haar leven en gevoelens.

Donderdagnacht belde Ivar, om te zeggen dat zijn prachtige vrouw en trotse moeder van Olivier en Lotje, heel rustig, en terwijl Ivar haar hand vasthield, los had gelaten.

Sascha Borst.

Vorig jaar juli mailde ze de stichting. Dat ze 40 was geworden, maar ook net had gehoord dat ze niet meer beter ging worden en haar kinderen niet op zou zien groeien. En dat ze zo graag nog één keer keihard wilde dansen met haar vrienden, maar dit door Corona nu niet kon. Dus of we konden helpen.

Geraakt door haar woorden belden we dezelfde dag nog, wat uitmondde in een gesprek van bijna 3 uur en het begin bleek van een intense en bijzondere vriendschap. Haar onbevangenheid, ondanks de heftige levensfase waar ze zich in bevond, haar snoeiharde grappen vol zelfspot en liefheid, het zorgde ervoor dat Sas met sneltreinvaart mijn hart binnen denderde. We hadden bijna dagelijks contact dat alle kanten opging en alles was bespreekbaar.

Als de dood nadert, vervagen vaak alle filters waardoor er ruimte komt voor echte gesprekken. ‘Geen tijd meer voor bullshit’. Haar ziek zijn, de dood, ons moederschap, ezels (lang verhaal) en natuurlijk haar wens. Die we samen vorm gingen geven.

Op 1 september kreeg ze haar grote feest. Dansen met Sas (https://www.stichtingngng.nl/2021/09/03/dansen-met-sas/)

In de Maassilo, samen met haar lieve vrienden, opgepept met extra medicijnen die dag, danste Sas de hele avond. In haar glitterjurk, die ze met mijn aanmoediging en een hoop voorpret had gekocht.

‘Ik moet eigenlijk iets hysterisch aan op mijn laatste feest he?’
‘EEN GLITTERJURK!’
‘Zoiets draag ik noooooit El!’
‘Shinen zal je, koop die jurk!’
Een paar dagen lang stuurden we elkaar screenshots van de meest hysterische glitterjurken, uiteindelijk gevolgd door een selfie mét die jurk, want ze had het gedaan.
Stoertje.

Het feest was geweldig. Ze was even ‘niet ziek’ maar Sas. Dansend en lol makend met haar vrienden, ze kon alles even loslaten.

Tijdens het optreden van De Likt, trok zanger Jordy haar het podium op. Dit beeld zal voor altijd op mijn netvlies staan. Met haar rug naar de zaal, waar haar vrienden met uitgestoken armen stonden. Klaar om haar te dragen, zoals ze afgelopen tijd ook echt hebben gedaan.
Sas liet zich vallen en straalde als een malle.

‘Woohoo! Stagediven El, wie had dat gedacht? In m’n glitterjurk! Ik heb het gewoon gedaan en het voelde ZO GAAF!’

Na de wens gaf Sas aan vrijwilliger te willen worden bij onze stichting. Omdat ze niet ‘alleen maar die kankerpatiënt’ wilde zijn, maar bovenal omdat ze wat haar was gegeven, een ander ook heel hard gunde.

Sascha heeft de afgelopen maanden, ondanks dat ze steeds zieker werd, meegewerkt aan het helpen realiseren van meerdere wensen, met name die van Romy en Brasil. Afgelopen vrijdag was de wens van Brasil, Sas zou daar ook bij zijn, want ze was heel erg betrokken bij haar. Ze vond het zo oneerlijk dat een meisje van 22 zo ziek is. Heel tekenend voor haar, want ze ‘vergat’ wel vaker dat haar eigen situatie ook behoorlijk heftig was.

Nog geen 2 weken geleden hoorde ze in het ziekenhuis dat ook de laatste behandelingen niks hadden kunnen doen voor haar. Een onvoorstelbaar harde klap. Na dit gesprek reden zij en Ivar naar mij. Waar ik ze buiten op stond te wachten met taart en koffie, niet dat ook maar iemand daar zin in had, maar omdat zij dit altijd samen deden na elke uitslag.

Ongepaste grappen (waren we erg goed in) en vooral veel knuffels later, zag ik hoe moe ze was en gaf aan dat het tijd was om te gaan rusten. Ze wilde oversteken naar de auto en ik kon haar nog net op tijd tegenhouden, want er kwam een auto aan. Daar hebben we nog heel hard om staan lachen. Dat het wel heel stom zou zijn om na zo’n slecht gesprek, onder een auto te lopen.

Hierna ging ze hard achteruit en een paar dagen later, bezocht ik haar in het hospice.
Ik dacht dat ze zou slapen, dus sloop de kamer binnen.
‘HOI EL!’

Daar zat ze dan, rechtop in bed, immer prachtig en stralend in gevoelsmatig een verkeerd decor. Want wat gunde ik het deze geweldige vrouw, om ‘gewoon’ nog jaren thuis te kunnen zijn, bij haar mooie gezin. Dankbaar dat we nog hebben kunnen kletsen en knuffelen en nog veel dankbaarder dat ze zo’n fantastische en liefdevolle man heeft die haar tot het eind, zo waardig heeft gedragen, liep ik het hospice uit.

Want Ivar, wat hebben jullie het samen goed gedaan. Jullie liefde was, en is prachtig.

Olivier en Lotje, het is niet te beschrijven verdrietig dat jullie moeten opgroeien zonder mama. Maar weet dat jullie het allerbelangrijkste waren in haar leven. Ze was zó trots op jullie!

Lieve Sas, dank je wel voor alles.
Wat word je nu al gemist, door zovelen.
Maar ik zal blijven dansen, ook voor jou.

Alle liefde naar Ivar, Olivier, Lotje en iedereen die Sascha liefhad.

Liefs,
Ellen, het bestuur en alle vrijwilligers van No Guts No Glory