Vandaag een jaar geleden overleed Ronald Herregraven. Ere-ambassadeur van No Guts No Glory maar bovenal de fantastische man van Daniëlle en liefste papa van Evi en Seff. Zijn prachtige zoontje heeft hij helaas nooit kunnen vasthouden omdat Seff na zijn overlijden is geboren. Hoe verdrietig dat ook is, en vooral: hoe oneerlijk dat voelt, het is ook mooi om te zien hoe Ro voortleeft in zijn kinderen. Seff heeft bijvoorbeeld dezelfde (ondeugende) lach als zijn vader.
Waarom Ronald zo belangrijk voor No Guts No Glory was heb ik hier vorig jaar proberen te beschrijven:Dag Ronald

Ronald wordt ontzetttend gemist, vooral door zijn gezin maar ook door mij. Ro was een ster in relativeren en mij ‘schoppen onder de hol’ geven. Vooral wanneer ik dingen een beetje eng vond, zoals bijvoorbeeld interviews doen over NGNG. “Stel je niet aan Gerritsen, de stichting heeft aandacht nodig dus je doet het maar!” Of, “Als ik doodziek achter een NGNG kraam kan staan, kan jij alles dus niet mekkeren.” Het afgelopen jaar waren er een paar situaties die ik spannend vond om te doen. Een tv interview bijvoorbeeld. Ineens hoorde ik zijn stem weer in mijn hoofd: “Hup Gerritsen! Niet zo flauw!” En gelijk had hij. No Guts No Glory. Gewoon doen.
Ronald ligt begraven naast mijn broer Sander, oprichter van No Guts No Glory. Dat is heftig maar vooral heel mooi, dat ze ‘samen’ zijn nu. Sinds Sander overleed vind ik vaak hartjes. Een boel daarvan heb ik inmiddels op zijn graf gelegd. Met Ronald in mijn hoofd vond ik vanochtend opnieuw een hartjes steen. Deze komt op zijn graf te liggen.

De reden dat ik dit persoonlijke verhaal schrijf is omdat Ronald dat verdient. Ro heeft niet alleen mij, maar heel veel mensen geraakt en geïnspireerd. Om te leven, genieten en er voor te gaan, zolang je dat kan. Dat is ook wat hij zelf deed, samen met zijn mooie vrouw. Ze hebben intens geleefd samen en meer gedaan dan menig stel dat wel de kans kreeg 50 jaar samen te zijn. Vandaag eer ik zijn gedachtengoed en de kracht waar hij voor stond en ik hoop dat hij mensen blijft raken en inspireren ervoor te gaan. Geniet, werk aan je dromen en toen lef. Stel niks uit maar leef. En, No Guts No Glory!
Ellen Gerritsen

Ronald Herregraven, onze ere ambassadeur, heeft vanmiddag een moeilijk maar dapper besluit genomen. Na 3 jaar vechten tegen kanker besloot hij dat het genoeg was en is in slaap gebracht.

Ik kan en wil geen algemene in memoriam schrijven maar zal dit op persoonlijke titel doen. De reden dat ik dit hier deel is omdat NGNG en Ro een speciale band hadden en hij alle aandacht verdient. Niet alleen omdat hij stiekem gek was op veel aandacht, maar vooral uit respect. Want respect, dat heb ik voor hem.

Toen mijn broer Sander, oprichter van NGNG nog leefde, had hij veel contact met Ronald. Ze deelden naast kanker ook (soms zwartgallige) humor en bakken aan kracht en positiviteit. Niet opgeven, niet zeiken, nòg meer eruit halen, er altijd voor gaan; no matter what. Samen hebben ze veel mensen gemotiveerd en geïnspireerd (en hoe mooi is dat!). No Guts No Glory, tot het bittere einde en zelfs dan nog want beiden maakten ze de beslissing regie te houden door middel van palliatieve sedatie toe te laten dienen. Daar is moed voor nodig.

Ronald heeft zich altijd enorm ingezet voor NGNG. Zo trok hij ons shirt aan tijdens de opnames van het BNN programma ‘Over Mijn Lijk’, schreef hij veel over NGNG op zijn blog en stond hij erop tijdens het Incubate Festival te komen helpen achter een standje. Het ging die periode niet zo goed met hem en ik benadrukte dat hij de eerder gemaakte afspraak echt niet hoefde na te komen. In onvervalst Limburgs en een ietwat belerend danwel arrogant toontje sprak hij: “Mevrouwtje Gerritsen, zolang ik niet dood neerval bepaal ik zelf wel wat ik doe. Ja?” Dus Ro kwam helpen:). Veel lol hebben we die avond gehad. Harde grappen over dat het beter voor de verkoop van NGNG tassen was als hij zijn stoma daar voortaan in zou doen. Of misschien juist ook niet.

Op een gegeven moment had ik even met iemand staan praten en Ro riep me naar de stand. Met de welbekende ietwat ondeugende twinkeling in zijn ogen sprak hij: “Zo El, ik heb een nieuwe tactiek. Moet je opletten, ik zeg gewoon tegen de mensen dat ik dood ga en dan kunnen ze echt niet meer weigeren geld te doneren!” Heb hem uitgelegd dat we enkel op positieve manier aandacht vragen voor NGNG en dus niet zo. Zijn reactie? “Maar ik doe het toch lachend en ben toch onwijs positief!” Dat was Ro. Discussies uitlokken, mij op de kast jagen en alles met een flinke grijns. 

Vorige maand trad hij op met zijn band The Liszt tijdens het NGNG benefiet en wat was dat mooi. Niet alleen omdat het beladen was Ro op het podium te zien. Niet alleen om zijn immer stralende en hoogzwangere vrouw zo trots (en terecht!) naar hem te zien kijken. Niet alleen omdat er zoveel mensen voor hem waren gekomen en de liefde zo voelbaar was. Maar ook omdat het echt goed was. Afgelopen weken heeft The Liszt nog hard aan nieuwe nummers gewerkt, mèt Ro. Hoe ziek hij ook al was. Hij wilde dit dus het gebeurde. Ronald en zijn band wilden ook dat de volledige opbrengst van de downloads van nieuwe nummers naar NGNG gaat. Iets waar ik diep door ontroerd ben. Dus koop die muziek! Het is zijn nalatenschap en van dat geld kan NGNG andere kankerpatiënten helpen en vandaag blijkt maar weer hoe hard dat nodig is. http://theliszt.bandcamp.com

Er zijn momenten dat ik het werk voor NGNG zwaar vind, zoals vanochtend toen ik hoorde welk besluit Ro had genomen. Weer afscheid nemen van een prachtig mens die ik zo ontzettend lief heb. Vlak voor de arts bij Ronald kwam vandaag stuurde zijn vrouw mij een foto door. Ronald. In bed. Om zijn arm een NGNG polsbandje. Ik brak volledig maar realiseerde mij ook meteen dat opgeven geen optie is. Nooit. NGNG moet door, groeien, mensen bereiken. Niet afvragen waarom deze gruwelijke ziekte kanker bestaat maar kracht en hoop geven daar waar nodig. En genieten, alles eruit halen, het leven leven. Altijd. Ook vandaag. Juist vandaag.

Lieve Ronald. Je hebt het zo ontzettend goed gedaan. Veel sterkte voor je liefste vrouw Daan, Evi en je zoon die in mei de wereld een beetje mooier gaat maken met de kracht die jij hem vast en zeker hebt doorgegeven.

Dag lieve Ro, voor altijd in mijn hart.

Ellen Gerritsen

Afgelopen zondag was het NBNG benefiet in De NWE Vorst in Tilburg en wat was het een succes! Helemaal uitverkocht en vol met fantastische mensen die allemaal als doel hadden te genieten en veel geld in te zamelen voor ons. 

Met het entreegeld, de chili van Dutch Chili Fest, portretfoto’s door Eric van Horrik, cake & taart van Sophie en Bralt, de loterij en de merch brengt het totaal op €5523,77! Een geweldig bedrag! We willen iedereen bedanken die ons deze dag geholpen en gesteund heeft.