Dag Eva

Afgelopen zaterdag heeft Eva los moeten laten.
Allereerst alle kracht en liefs naar Matthijs, haar fantastische familie en vrienden.
Jullie hebben haar gedragen en ik hoop dat jullie nu gedragen worden.
Eva Hermans-Kroot.
Een stukje over deze vrouw schrijven is eigenlijk onbegonnen werk want dat deed ze zelf het beste, maar ik ga het toch proberen.

Vorig jaar lieten we haar wens uitkomen.
Op dat moment dacht ze nog dat het waarschijnlijk haar laatste verjaardag zou zijn dus haar muzikale feestje heette ‘Eva’s 25 for life’.
Ze zag er geweldig uit, was de hele avond met een grote glimlach te zien en toen iemand tegen haar zei dat ze er zo mooi uitzag riep ze enthousiast: “Ja! Dat weet ik!”
En ik dacht, we zouden allemaal wat meer van haar zelfvertrouwen mogen hebben.

Maar niet alleen dat, Eva hield van het leven en straalde dat aan alle kanten uit.
Haar enorm positieve levenshouding, ondanks haar lichamelijke situatie, werkte aanstekelijk en was een inspiratie voor veel, heel veel mensen.
Niet alleen voor haar talloze volgers, maar met name voor lotgenoten werd ze een boegbeeld.
Juist door haar openheid over haar ziekte en hoe zij ermee dealde.
Ze heeft veel mensen steun gegeven, door te zijn wie ze was.

Gek werd ze soms van de talloze adviezen die ze kreeg en boos als mensen het hadden over ‘de strijd verloren’. Ik vind het dan ook heel mooi dat ze in haar laatste post op Instagram dat nog even duidelijk maakt.
Want inderdaad, kanker kent geen winnaars of verliezers.

Eva wilde herinnerd worden als lachebekkie.
Met mijn ogen dicht zie ik haar weer op de dansvloer van haar feest, pruik af, uit de rolstoel, armen in de lucht, al haar lievelingsmensen om zich heen, keihard dansend.
Met die grote lach van haar.
Dat beeld hou ik vast.

Dag lief lachebekkie, je hebt het zo, zo goed gedaan 💙

Met liefde,
Ellen Gerritsen en het team van NGNG