Ruud’s wens

Mijn naam is Ruud Govaerts, ik ben 42 jaar oud en getrouwd met Anita. Samen hebben we    twee dochters: Isabel is 12 en Puck is 11 jaar oud.

Op 16 oktober 2021 gleed ik uit in mijn bad toen ik op wilde staan om me af te drogen. Ik knalde hierdoor hard met mijn hoofd tegen de muur en vanaf dat moment takelde ik snel af: Al na een dag of vier kon ik me niet meer zelf aankleden, kon ik de trap niet meer af en lag ik de halve dag op de bank vanwege druk in mijn hoofd. De huisarts dacht aan een hersenkneuzing, maar toen mijn zicht ook achteruit ging werd ik doorverwezen naar de neuroloog.

Voordat deze afspraak plaats kon vinden, zakte ik thuis in elkaar en begon ik te “brabbelen,” waarna mijn vrouw en ik de eerste hulp hebben bezocht. Na een eerste CT scan moest ik in het ziekenhuis blijven en twee dagen later – op 16 november 2021 – kreeg ik de diagnose longkanker stadium IV: In beide longen zaten tumoren, ik had uitzaaiingen in mijn lymfe en in mijn hoofd waren 5 tumoren te zien en een groot aantal vlekjes. Ik kreeg op die dag te horen dat ik niet verder vooruit moest kijken dan de kerst.

Bij mij duurde het letterlijk drie minuten om te accepteren dat ik dood zou gaan. Het verdriet zat ook niet zozeer bij mezelf, maar vooral bij het gegeven dat mijn kinderen en vrouw achter zouden blijven. In deze periode was ik bezig mijn uitvaart te regelen en de kracht van muziek was toen heel duidelijk voor me: Ik hoefde de eerste tonen van een potentieel nummer voor mijn begrafenis maar te horen, of de tranen kwamen.

Maar gelukkig bleek mijn lijf geschikt voor een combinatiebehandeling van bestralingen, chemo’s en immuuntherapie. Bovendien heb ik het geluk dat de behandelingen goed zijn aangeslagen. Intussen ben ik helemaal tumorvrij en het einde van de behandelingen komt in zicht: Ik heb nu nog drie kuren te gaan en de laatste behandeling zal op 13 december plaatsvinden. Ik snak naar dat moment!

De boodschap van de neuroloog na mijn laatste MRI was “ga maar leven” en ik kan soms nauwelijks geloven dat ik extra tijd krijg. Na de boodschap van de neuroloog voelde het voor mij alsof ik aan deel twee van mijn leven mag beginnen en van daaruit ontstond de wens om de kracht van muziek nu in het positieve te ervaren: Met een “trip down memory lane,” wat in mijn geval een muzikale reis door de 80’s, 90’s en 00’s betekent.

Ik heb No Guts No Glory benaderd en mede dankzij hen kunnen we deze reis gaan maken. Met als hoogtepunt een bijdrage van “jeugdhelden” Flamman & Abraxus. Wij zijn “good to go!”

No Guts No Glory: Dank jullie wel!

We vinden het fijn dat we voor jou een van je vroegere jeugdhelden, waar je goede herinneringen aan hebt, hebben kunnen boeken!
Veel voorpret gewenst maar bovenal wensen wij jou nog zoveel mogelijk extra tijd.

Help jij mee om muzikale wensen uit te laten komen?