Amy’s wens

Muziek, het enige waarbij ik even kon voelen en loslaten.
Ik ben Amy Berntsen, moeder van Noah (9), Luca (7) en getrouwd met mijn soulmate Marcel Berntsen. September ’22 schrok ik ‘s nachts wakker met mijn hand op mijn borst, wat een flinke bult bleek te zijn. Iets of iemand probeerde mij te waarschuwen want zelf heb ik het niet in de gaten gehad. Binnen 2 dagen wist ik dat ik triple negatieve borstkanker graad 3 had. Onze wereld werd onder onze voeten getrokken. 

Woorden als zeer agressief, grote tumor en snel groeiend galmen nog met regelmaat door mijn hoofd. Hierop volgde per direct maanden van chemotherapie,  2 operaties en 15 bestralingen. De chemotherapie ben ik helaas niet goed doorgekomen, mijn lichaam kon dit moeilijk aan en de chemotherapie is dan ook eerder afgebroken.

Na de eerste operatie werd er alsnog kanker aangetroffen, nog een flinke knal te verduren. Na de tweede operatie is er geen kanker meer aangetroffen in mijn linker borst en moesten we nog wachten op uitslagen rondom de longen, deze heb ik vorige week gekregen… geen kanker meer aangetroffen. Voor mij het eerste moment waarop ik iets van verlichting ervaarde…. man wat een rit is het geweest en wat een rit gaat het nog zijn. Ook rechts zijn twijfels over, maar dit wordt het komende jaar gemonitord.

Helaas hebben de zware behandelingen ook schade aangericht. Lichamelijk ga ik vooruit, maar mijn brein blijft steken.  Geen concentratie meer, prikkels lukken mij niet om te verwerken, planning en organisatie, vergeetachtig, oftewel het cognitieve functioneren is niet wat het zou moeten zijn, Ik loop hierin vast, vooral in het gezinsleven. Hiervoor is het nodig dat ik nog een revalidatie traject ga starten van ongeveer 5 maanden, dit is aangevraagd en zal na de vakantieperiode opgepakt worden.
Voorlopig houd ik me dan ook bezig met twee doelen, met mijn gezin samen zijn en mijn lichaam sterker maken. Op moment van schrijven voel ik mij “goed”, ben ik trots op waar ik sta en van plan om er alles uit te halen wat erin zit, binnen de grenzen die mogelijk zijn.
Ik zou zo graag weer meer durven te genieten,  ja, prikkels zijn loodzwaar en ik moet waarschijnlijk lang bijkomen ervan, maar ik/we hebben het gewoon verdiend (zeg ik dat nou echt zelf).

Mijn kindjes en man hebben het ook ontzettend zwaar gehad, vooral mijn jongste liep vast ten tijde van de chemo, veel boosheid bij hem, zij zijn gelukkig erg goed opgevangen en ondersteund door KASAM, een lotgenotengroep voor kinderen die te maken hebben met kanker in het gezin. Langzaamaan herpakken we ons en komen we hier ook weer sterker uit. Niet als dezelfde mensen, maar wel met elkaar.

Ik zou zo graag mijn gezin bedanken voor hun steun, voor hun doorzettingsvermogen, voor alles wat ze hebben doorstaan met mij samen, voor het met momenten stil zetten van hun eigen dingen omdat mama dat nodig had. Ik zou zo graag willen loslaten met elkaar om te kunnen genieten, echt volop en niet ingehouden.
Muziek is hetgeen wat maakt dat ik en mijn gezin konden voelen, konden huilen, konden lachen.
Veelal op standje 100 in de auto en ik kon echt even alles laten gaan, even zakte dan de overlevingsstand. Muziek verbindt ons allemaal.

Ik heb stichting No Guts No Glory gevraagd of ik mijn gezin mag verrassen met een bezoek aan de Streamers en Imke kon mij vertellen dat dit is gelukt.  Samen met Marcel, Noah en Luca gaan we even echt loslaten, genieten, meezingen en dansen.
Samen!!
Bedankt!

Liefs,
Amy, Marcel, Noah en Luca

We gaan er een prachtige avond van maken waar jullie  ontzettend veel plezier gaan hebben, samen!

Met de steun van donateurs kunnen wij muzikale wensen realiseren.
Dank je wel, want het maakt echt verschil.