Muziekfestival voor Edith

Ik ben Edith, 44 jaar. Toen ik (bijna) 14 was, is mijn moeder overleden aan borstkanker. 
Zo’n 12 jaar geleden kreeg mijn zus borstkanker en is het balletje gaan rollen. We (mijn broer,
zus en ik) bleken drager te zijn van de BRCA1-genmutatie. 
Ik heb toen een jaar later preventief mijn borsten laten verwijderen en reconstrueren. 
Ook kreeg ik te horen dat het tzt verstandig was mijn eierstokken te laten verwijderen. Als alleenstaande vrouw met een kinderwens dacht ik nog genoeg tijd te hebben. 
Maar toen ik 40 was en nog niet de juiste partner was tegengekomen, realiseerde ik me dat ik afscheid moest nemen van mijn kinderwens en mijn eierstokken moest laten verwijderen….heel moeilijk en verdrietig.

Gesprekken volgden en de operatie werd gepland voor feb ’19.
Tijdens deze ingreep bleek het echter al foute boel; eierstokkanker stadium 3B. Een zware
buikoperatie en chemo’s volgden. In deze tijd heb ik super veel steun gehad van de mensen
om mij heen! In september was ik klaar en kon ik langzaam weer gaan opbouwen. Een jaar later startte ik het schooljaar weer als leerkracht in een eigen groep. Maar in de week daarvoor bleek ook mijn vader ziek, hij had alvleesklierkanker maar kon gelukkig wel geopereerd en behandeld
worden. Dit was helaas niet echt de nieuwe start (van het schooljaar) waar ik op gehoopt had…

Eind november merkte ik dat het me allemaal (te) veel energie kostte, was snel moe en
maakte me zorgen. In december 2020 was er de tweede lockdown vanwege corona en
moesten we na de kerstvakantie weer lesgeven vanuit huis. In diezelfde tijd had ik controle.
Op mijn scan bleek dat er toch weer een nieuw plekje zat. 
Dit was een grote klap!  Vooral ook omdat er gezegd was dat als de kanker terug zou komen, het niet meer te genezen was. Omdat het maar 1 plekje was konden ze dit bestralen. En terwijl mijn vader zijn laatste chemo kreeg, kreeg ik 5 mri-gestuurde bestralingen.

In mei was er niks meer te zien op de scan. Iedereen was heel blij, maar het bleef bij mij
knagen,het voelde niet goed. In september 2021 waren mijn tumormarkers gestegen en
waren op de scan toch weer een aantal plekjes te zien. Een vakantie naar Aruba stond
gepland voor eind oktober en in overleg met de oncoloog besloten we na de vakantie
opnieuw te kijken hoe het er voor stond. Ik heb mega genoten van deze vakantie en voelde
me (ook fysiek) goed. Al had vakantie ook een randje, want we kregen te horen dat ook bij
mijn vader de kanker terug was. In december kregen we allebei chemo.

Nou, chemo is zwaar, maar chemo als alleenstaande in corona-tijd…pffff! Veel afspraken
werden afgezegd om mij te beschermen. Opnieuw kon ik gelukkig op heel veel steun
rekenen van vooral mijn zus (en haar gezin) en lieve vriend(inn)en.
Toen ik in maart vorig jaar mijn laatste chemo kreeg, kreeg mijn vader te horen dat hij
uitbehandeld was.
Van de ene rollercoaster ging ik direct over in de volgende. Een verdrietige, zware, mooie,
bijzondere maar ook heel erg confronterende tijd volgde. 
En helaas is mijn vader eind juli overleden.

Op dit moment krijg ik doelgerichte therapie (PARP-remmers), waarmee we hopen de tumoren
in mijn buik zo lang mogelijk stabiel te houden. De afgelopen maanden waren heel spannend
omdat de tumormarkers heel langzaam bleven oplopen en er even ook een hele kleine
tumorgroei te zien was. Sinds 3 weken ben ik overgestapt naar een andere PARP-remmer en
op dit moment lijkt alles weer te stabiliseren. 

Een heel verhaal zo, een mega pittig jaar gehad en toch is het gelukkig niet alleen maar
ellende. Ik ben door het ziek zijn echt wel dichter bij mezelf gekomen. Ik ben me bewuster
van alle mooie en fijne dingen en ervaar heel vaak dat verdriet en geluk er naast
elkaar/tegelijkertijd kan zijn. En ik reken mezelf ontzettend rijk met alle lieve mensen om mij
heen! En daarmee kom ik uit bij mijn wens…

Ik heb altijd al heel erg van feestjes gehouden, zelfs mijn eigen verjaardag 😉 . Met
vriend(inn)en lekker dansen, (vals) meezingen, kletsen, terrasje, festivals. Dit brengt voor mij
de broodnodige lol en luchtigheid in het leven. In juni word ik 45 en ik zou heel graag een feest geven in festivalstijl (mijn eigen mini festival). Om samen, met iedereen die ik liefheb, het leven te vieren (en mijn verjaardag) en ze op deze manier ook te bedanken dat ze steeds weer voor me klaar staan. Ik heb hiervoor de stoute schoenen aangetrokken en Stichting No Guts No Glory benaderd. En zij gaan mijn wens uit laten komen, ik krijg mijn eigen festival!!! Ik ben echt zo blij en ontroerd dat dit kan en zo dankbaar voor Stichting NGNG!

Edith krijgt haar eigen muziekfestival inclusief foodtruck, dj’s, silent disco, haar eigen festivalbandjes en nog veel meer! Momenteel zijn we druk met de voorbereiding maar het gaat prachtig worden, en dat verdient ze ook na zulke zware tijden.
Alvast veel plezier lieve Edith!

Help jij mee muzikale wensen uit te laten komen?

Dank je wel!
Het maakt echt verschil.