Zangles voor Simone

We gaan een jaar lang privé zangles regelen en betalen voor Simone.

‘Mijn naam is Simone, 57 jaar en alleenstaande moeder van 3 prachtige kinderen.
Het verhaal m.b.t. de hulpvraag voor zangles begon in maart 2022.

Mijn hond overleed vrij onverwachts aan kanker en ik was ontroostbaar.
In de tijd daarna kreeg ik steeds meer buikpijn. Mijn buik werd ook steeds groter. 
Eerst dacht ik dat het m’n darmen waren die last hadden van mijn emoties. Maar hij werd dermate groot (op dat moment de grootte van 7 maanden zwangerschap), dat de huisarts mij doorverwees naar een centrum voor een echo. De arts die de echo afnam mocht eigenlijk niets zeggen, maar aan zijn stilte en vervolgens de vraag wanneer ik mijn huisarts weer zou zien, vermoedde ik al dat er iets niet oké was. Toen ik vroeg of hij dacht dat het ernstig was, zei hij dat hij dacht dat ik een tumor op mijn eierstok had zitten en beende toen snel de kamer uit op weg naar de telefoon om mijn huisarts te bellen.
Aangekomen bij de auto belde mijn huisarts mij al op. 
Ik begon te huilen en hij zei dat hij me met spoed aan zou melden in het AMC ziekenhuis.

Daar kreeg ik na een aantal onderzoeken de uitslag te horen: eierstokkanker stadium 4b (b is agressief) met uitzaaiingen.
Ik was totaal overrompeld. Kanker komt niet voor in mijn familie en ik was zelf nooit ziek. Ik at de laatste 3 jaar vegan en liep elke dag buiten met de hond.
Ik kreeg een ongevraagde levensprognose van 5 jaar. Waar ik overigens voor mezelf niet in geloof en het strookt niet met mijn visie, dat dit soort voorspellingen (op basis van statistieken) iedere keer zomaar tegen patiënten worden gedaan. Mensen kunnen daar naar gaan leven, terwijl er legio voorbeelden zijn van patiënten die uiteindelijk veel langer hebben geleefd of zelfs zijn genezen.

Mijn leven stond in ieder geval vanaf dat moment volledig in het teken van kanker en chemo behandelingen, die ik om de 3 weken kreeg en waar ik behoorlijk wat bijwerkingen van ondervond, 10 kilo lichter werd (en ik was al niet erg stevig) en al mijn haren door kwijtraakte. Sowieso dus ook een flinke aanslag op mijn ego.

M’n buik had inmiddels een 9 maanden zwangerschaps-afmeting en na een drainage (waarbij er 5 liter vocht uitkwam), kwam het vocht binnen een week weer terug, maar de chemo sloeg gelukkig aan en na 3 chemokuren was m’n buik eindelijk aan het slinken. Nog 2 chemo’s later waren de tumoren in m’n buik klein genoeg geworden om een ‘debulking operatie’ te ondergaan. Een zware operatie, helemaal voor iemand zonder enige ziekenhuis ervaring. Ik was (letterlijk) doodsbang.

Ik wil nog wel even vermelden dat alle medewerkers, artsen en verpleegkundigen van het AMC, altijd ontzettend lief en behulpzaam zijn geweest (en nog).
Tijdens de 6 uur durende operatie zijn mijn baarmoeder, eierstokken, vetschort, blindedarm en een lymfeklier verwijderd. Daarna was ik, op wat microscopische kankercellen na, schoon. Ik kreeg voor de zekerheid nog 2 chemo’s om de eventueel achtergebleven kankercellen ook te verwijderen.

Hierna kwam er een herstelperiode die volgens mijn gynaecoloog oncoloog wel een jaar kon gaan duren, dus daar stelde ik me op in. Ik vond het dus niet vreemd dat ik me na 3 maanden nog steeds niet beter voelde. Maar toen ik ook nog in de nacht ging transpireren, hetgeen ik ook had gehad toen de ziekte zich in het begin openbaarde, heb ik aan de bel getrokken.

Bloedonderzoek wees uit dat m’n tumormarkers weer net zo hoog waren als toen ik eerder op m’n ziekst was. Daarna kreeg ik een CT-scan die liet zien dat ik allerlei uitzaaiingen had in m’n lever, buikvlies en lymfeklieren. Voor de artsen voldoende bewijs om mij naar het volgende stadium door te schuiven: de palliatieve zorg.

In eerste instantie was ik echt van het veld geslagen door deze ontwikkeling. Mijn wilskracht en vertrouwen op de gezonde afloop werden hierdoor flink ondermijnd.
Maar na een maand krabbelde ik mentaal weer behoorlijk overeind. Ik ben begonnen met allerlei verschillende soorten (alternatieve)therapie sessies en probeer ook mijn oude manier van denken te veranderen.

Nu ben ik zo blij dat ik van No Guts No Glory zangles mag nemen! Ik geloof erg in de samenhang van lichaam en geest (zo erg dat ik niet begrijp waarom dit niet in de reguliere geneeskunde toegepast wordt, maar hopelijk in de toekomst… en dat ik er dan ook nog ben!). Hierdoor denk ik dat het heel heilzaam is om dingen te doen (en te voelen en te denken), die positief zijn en een goed gevoel geven. Zingen maakt me altijd vrolijk.

Ik ben nu net weer een nieuw traject gestart van chemo’s en immunotherapie, met de hoop dat het zal aanslaan. Ik blijf optimistisch, want ik wil nog lang niet dood. Bij deze wil ik alle donateurs heel hartelijk danken voor hun gulle bijdrage aan dit mooie initiatief van de stichting. Het maakt heel veel patiënten blij, wat heel positief is, dus dank jullie wel! 
Simone’

Dank je wel!
Het maakt echt verschil.