Dag Martijn

Martijn van Holten
 14-08-1974 – 16-09-2022

‘Ellen, als jij wil mag je ook een bericht maken van Martijn zijn loslaten zoals jij dat altijd zo mooi zegt’
Dat appte Anouk, de vrouw van Martijn.

Maar ik wil dat helemaal niet, omdat ik veel liever had gewild dat hij niet zo snel los had hoeven laten.
Zodat hij had kunnen genieten van hoe zijn dochter is gestart op de middelbare school en haar op zou wachten nadien om alle verhalen te horen. Zodat hij erbij had kunnen zijn als z’n zoontje volgende week jarig is.
Zodat hij Anouk aan het lachen had kunnen maken en ze ‘gewoon’ samen konden zijn als dit heerlijke gezin.
En hij nog naar heel veel concerten had kunnen gaan.
Want Martijn hield zo ontzettend van muziek.

Op de zondag van Pinkpop nam ik namens de stichting hem en zijn vrouw mee. Hij had een flinke lijst van wat hij allemaal nog wilde zien en dat is gelukkig ook gelukt. Tijdens het concert van Interpol ben ik een stukje achter ze gaan staan. Zo’n 20 jaar geleden was dit hun eerste concert met z’n tweetjes en nu konden ze dit nog samen meemaken. Het voelde te intiem om bij te blijven en ik gunde ze dit moment zo hard om samen te beleven. Aan alles voelde ik hoe bijzonder het was, dat de kracht van muziek écht binnenkwam.

Dit beeld staat op mijn netvlies, Martijn met zijn armen om Anouk, tranen maar ook een hele grote glimlach. Precies ook hoe ze afgelopen jaar hebben beleefd sinds de diagnose.

Lieve Martijn, met je pretoogjes, grappen en grote hart, wat zal jij enorm gemist gaan worden.
Interpol gaat even extra hard aan.
Alle kracht en liefde, in het bijzonder naar Anouk, Pien en Fos en iedereen die jou zo lief had.

Ellen Gerritsen,
en het hele team van Stichting No Guts No Glory