Welkom Imke!
We zijn ontzettend blij dat Imke ons fijne team met vrijwilligers komt versterken. Ze heeft flinke organisatie skills, veel ervaring en snapt zo goed waarom het uitmaakt wat we doen en is daarom enorm gedreven. Precies wat past bij NGNG.
Ze stelt zich graag zelf voor:
Hoi,
Mijn naam is Imke, 41 jaar, woon samen met mijn kinderen Bob en Jade in Hilvarenbeek en ik werk als WMO coördinator binnen een zorginstelling.
Begin 2022 kwam ik in contact gekomen met Ellen en haar fantastische stichting, helaas met de niet leuke reden dat mijn soulmate, hartsvriendin en toevallig ook nog eens zusje Renske ongeneeslijk ziek is. Ellen weet als geen ander hoe dit voelt, hoe de grond onder je voeten lijkt te verdwijnen en hoe machteloos dit voelt, we raakten dan ook al meteen niet uitgepraat.
Een wens voor Renske, die altijd al the life of the party was, hadden we snel bedacht; een knalfeest met heel veel muziek, vrienden, drank en dansen. Ellen vroeg of ik het leuk vond om het feest actief mee te organiseren en samen met een paar andere vrijwilligers hebben we er echt een te gek feest van gemaakt, om letterlijk nooit te vergeten.
Die avond heb ik Ellen ook al direct toegezegd dat ik graag meer wilde doen, voor Ellen, die ik als een zeer dierbare vriendin ben gaan zien, voor de stichting, maar vooral omdat ik alle andere mensen in deze situatie dit ook zo gun.Want het is zo bijzonder en zo belangrijk om lichtpuntjes te blijven houden en te blijven genieten, al lijkt alles af en toe nog zo zwaar en donker. No Guts No Glory maakt deze lichtpuntjes mogelijk en ik kan niet in woorden uitdrukken hoe waardevol deze momenten voor ons zijn geweest en zullen blijven.
Een paar weken geleden mochten we samen ook nog eens met No Guts No Glory mee naar Pinkpop. Een dag die zonder NGNG echt niet meer mogelijk was geweest, een dag die ik om meerdere redenen heel diep in mijn hart heb zitten en daar bewaar.
Naar festivals en daar helemaal los gaan was één van de dingen die Renske en ik altijd samen deden toen dat nog kon. Ik vroeg me af of ik daar ooit nog zo van zou kunnen genieten straks, over 100 jaar, zonder Renske.
Als ik er nu aan denk dat ik daar uit naam van No Guts No Glory als vrijwilliger zou mogen staan om mee te helpen anderen een fantastische herinnering te laten maken, weet ik dat ik op de juiste plek ben.
Maar daarnaast hoop ik Ellen en de stichting met nog zoveel meer te kunnen helpen en zo iets bij te kunnen dragen, maakt me niet eens uit wat, ik weet hoe belangrijk het is!
Lieve Imke, je bent meer dan welkom in ons team!