Dag lieve Sharon

Toen stichting No Guts No Glory werd opgericht in 2010 en we op ons eerste festival mochten staan, leek het mij een goed idee om shirts te laten drukken zodat we met de verkoop daarvan geld konden inzamelen. Dit plan werd het begin van een bijzondere vriendschap.

Jij en je man Richard waren de eersten om achter NGNG te gaan staan, met jullie bedrijf Merchandise waar de shirts met korting werden gemaakt, maar vooral met steun en advies. En het belangrijkste, geloof in NGNG en in mij.

Toen mijn broer vlak daarna overleed aan kanker, was jij één van de weinige mensen die bleef vragen hoe het met mij ging. Want na een tijdje wordt het stiller. Mensen gaan door met alles en dat moet en hoort ook bij het leven, maar iedereen die iemand dierbaar heeft verloren weet: in die stilte komt de echte pijn pas van het missen. Jij ging dat nooit uit de weg. Daarvoor had je zelf al teveel meegemaakt.

En het mooie is, ondanks of misschien wel dankzij al jouw levenservaring, werd je een bron van wijsheid en vooral kracht voor heel veel mensen. Al voor je ziek werd. Want jouw manier van in het leven staan was al een voorbeeld voor velen voor kanker zich ermee kwam bemoeien. Je warmte, oprechte betrokkenheid, gezelligheid, nuchterheid die rust kon brengen in situaties en je bijzondere liefheid, daar heb je de harten van ontelbaar mensen mee geraakt.

Toen je ziek werd, bleef jij er onvermoeibaar voor anderen zijn. Toen mijn zoontje vorig jaar 2 keer met de ambulance opgehaald moest worden en bleek dat hij dezelfde gezondheidsproblemen had als één van jouw kinderen, ben je er heel erg geweest. Met advies, steun en ervaringen om te delen.

Naast mijn moeder was jij de enige die werkelijk élke ziekenhuisafspraak onthield. Klinkt als een klein voorbeeld, maar het is tekenend voor je betrokkenheid. Net zoals je bij elke wens die we met NGNG mochten organiseren, voor iedereen even hard hebt staan juichen. Omdat je het ze zo erg gunde.

Vorig jaar mochten we Jankfest voor jou organiseren. Toch nog één keer een festival, speciaal voor jou.

Er was wat overtuigingskracht nodig want hoeveel liefde jij anderen ook gunde, zelf zoiets accepteren was toch echt een ander verhaal. Jouw voorwaarde was dat jij niet in het middelpunt zou staan, maar wat deed jij vervolgens? Je nodigde met Richard allemaal pers uit en stond ze stuk voor stuk te woord. Omdat je per se wilde dat er meer aandacht voor NGNG zou komen, dat we zouden groeien, zodat veel meer mensen geholpen konden worden.

Ik voelde me bezwaard, want wilde niet dat jij je daarmee bezig hield. Jij moest alleen maar genieten. Maar nee, je was heel stellig en zakelijk en ‘Jij maakte zelf wel uit wat je aankon’ en ik moest vooral eens niet meer zo bescheiden doen maar harder geloven in mezelf en wat NGNG teweeg brengt.

Tijdens Jankfest heb je zo ontzettend genoten met je prachtige gezin en vrienden. Binnen 3 weken een festival opzetten in Coronatijd leek gekkenwerk, maar er kwam hulp vanuit je gehele vriendengroep, werkelijk iedereen bood aan iets te doen. Je hebt gezegd dat je niet wist hoe te bedanken. Maar lieve Sharon, het was iedereens bedankje naar JOU.

Vanochtend had mijn zoontje weer een dagopname. Normaal had jij al heel vroeg een appje gestuurd om succes te wensen en had ik jou de hele dag door foto’s gestuurd van hoe het ging. Nu bleef het heel erg stil vanuit jouw kant.

Jouw lieve vriendin Farida appte vanochtend dat de huisarts was geweest en dat je waarschijnlijk vandaag zou gaan. Niet heel veel later stuurde Richard het bericht dat je fijn en rustig hebt mogen gaan, in het bijzijn van je mooie gezin. Vechtend tegen mijn tranen kwamen er meteen daarna Cliniclowns de kamer in. Wat had je daar hard om moeten lachen als ik je dat had kunnen sturen.

Lieve Sharon, dank je wel voor alles.
Voor je onvoorwaardelijke vriendschap en geloof in mij.
Met mijn ogen dicht zie ik je weer staan op Jankfest voor het podium.
Stralend, met je kinderen en man naast je, armen om elkaar heen.
Dat beeld blijf ik koesteren.

Lieve Richard, Cynthia, Sara en Jack, wat een rijkdom dat Sharon jullie vrouw en moeder mocht zijn. Ze was zó ontzettend trots op jullie!
Jullie waren echt haar alles.

Wat hebben jullie dit samen goed gedaan.
Laat jullie nu maar dragen op de liefde die ze achterlaat.
Want die is voor altijd.

Veel kracht en liefs,
Ellen, het bestuur en alle vrijwilligers van No Guts No Glory