Voor Sander

Sander Gerritsen is de reden dat stichting No Guts No Glory bestaat.
Voor en door hem werd NGNG opgericht. Om die reden wil ik graag een persoonlijk verhaal delen.
Omdat hij dit verdient, niet omdat hij mijn broer is maar omdat veel mensen, via de stichting, veel aan hem te danken hebben.

Vandaag zou hij namelijk jarig zijn.
In het jaar dat NGNG de mijlpaal van 10 jaar bereikt, zou hij zijn eigen mijlpaal moeten hebben.
San zou 50 worden. Dat voelt als een mindfuck want 50 klinkt ‘super oud’ aangezien mijn broer voor altijd 41 zal blijven.

Vorige week was mijn moeder bij mij. Onze neef had net gebeld om te vragen of hij langs mocht komen op Sander’s geboortedag. Omdat het dit jaar een bijzondere is vanwege de ‘50’. Het raakte ons, te weten dat anderen ook nog met hem bezig zijn maar zorgde bij mij ook voor besef, wat die mijlpaal teweeg brengt. 

Er wonen nog veel klasgenoten van Sander in de buurt van m’n moeder en de laatste tijd wordt ze daar vaak mee geconfronteerd. Dan fietst ze naar de stad en ziet ze ineens een Sarah of Abraham bord in de tuin staan. Los van dat mijn moeder het uiteraard werkelijk iedereen van harte gunt oud(er) te worden is het een flinke confrontatie. Dat is zo’n gek en pijnlijk onderdeel van rouw, die onverwachte mokerslagen. Dat er eigenlijk niks aan de hand is, je bijvoorbeeld een lied hoort, geur ruikt, of in dit geval dus zo’n bord in iemands tuin ziet en bam, tranen. Dingen waar je geen controle over hebt, kunnen er soms voor zorgen dat het verdriet om het gemis ineens keihard in je gezicht slaat.

Toen Sander 40 werd gaven mijn zus en ik hem een groot bord. Daarop stonden 40 uitjes, die we allemaal nog met hem wilden gaan ondernemen. Kleine en grote dingen om samen te doen, om herinneringen te maken.
Helaas ging de kanker harder dan het uitvoeren van deze plannen.
En los van dat ik dankbaar ben voor de tijd die ik wél met hem heb gehad, vind ik het jammer dat we zoveel niet meer hebben kunnen doen.
Het maakt dat ik gedreven ben om alles op alles te zetten om wensen uit te laten komen van mensen met kanker. Dat ik met NGNG het organisatorische en financiële deel uit handen kan nemen, om ervoor te zorgen dat het ook daadwerkelijk gebeurt.
Dat het niet uitgesteld wordt, omdat er eigenlijk gespaard moet worden voor iets anders, of omdat er geen ruimte of energie is om het te regelen.
Want soms blijkt dat er dan ineens geen tijd meer is.

Ellen en Sander op zijn 40e verjaardag

Vandaag sta ik stil bij het leven van mijn geweldige, briljante, soms ook irritante en eigenwijze, grappige, muzikale maar vooral ontzettend lieve broer.
Hij wordt, nog steeds, heel erg gemist. En dat gemis zal ik proberen te blijven omzetten in daadkracht.  Zodat NGNG verschil kan maken in het leven van mensen.

Ik hoop dat je na het lezen van dit verhaal iets gaat doen wat je al langer aan het uitstellen was, dat ene telefoontje plegen of bericht sturen, eindelijk die datum vastleggen om iets te gaan ondernemen.  En hopelijk wil je ons steunen zodat wij bijzondere belevenissen en wensen kunnen blijven laten uitkomen van mensen die het hard nodig hebben.

Heb lief, geniet van muziek, maak het mooi, de rest is ruis.
Ellen Gerritsen