Egbert loopt naar Rome, dag 89! (Nog maar 11 te gaan!)

Een half uur na vertrek uit Perugia, kwam ik een teken tegen. Het teken van de route van Florence naar Assisi. Ik had deze route voor vertrek in mijn hoofd, maar heb hem uiteindelijk niet genomen. Mooi en zwaar, door de heuvels hier in Umbrië en de hitte. Ik arriveerde gelijk met veel toeristenbussen. Ik was niet alleen gekomen. De heilige Franciscus, geëerd voor het prediken van het eenvoudige leven, zou zich omdraaien in zijn graf als hij dit zou zien. Amerikaanse scholieren in bikini op de foto bij een fontein. Mensen die voor fortuinen een water kopen. Een Duitse man in het toeristeninformatiebureau die schreeuwend vraagt: ‘Warum ist die Kirche geschlossen?’ Franciscus kan zich trouwens niet omdraaien in zijn graf. Zijn botten zijn voor iedereen te bewonderen in de kerk die naar hem genoemd is. Een prachtige kerk waar een gespannen sfeer hangt. Suppoosten roepen om de haverklap ‘silencio’ of ‘shhht’ als iemand iets zegt (of fluistert). Ik ben 3 minuten achtervolgd door zo’n suppoost, omdat hij dacht dat ik een foto wilde maken. In Santa Maria degli Agnelli, onder aan de heuvel, staat ook een kerk: de Basilica Papale Santa Maria degli Angeli. Daarin hangt een sfeer die zo sereen is, dat het iedereen rustig maakte. Ik heb er een uur alleen maar gezeten en voelde me daarna helemaal ontspannen. Hoe dat dan komt? Geen idee. Het was er niet zo druk. De reis erheen was prachtig, Assisi zelf vond ik tegenvallen en dat spijt me voor iedereen die me het aanraadde. Ik kan het mooier maken dan ik het vond, maar het is me niet gelukt om door de toeristenstroom heen te kijken vandaag. Ik ben onderweg misschien al teveel verwend. ‘Arme Franciscus, wat hebben ze met je idealen gedaan?’ dacht ik steeds. De Basiliek in het dorpje beneden was dan weer een openbaring. Ik keer terug naar Perugia met een fijn gevoel. Ik denk dat ik, voor mezelf, een goede aankomstplek gekozen heb.

Basilica Papale Santa Maria della Angeli:

Chiesa San Fransesco:

Straatleven Assisi: