Egbert loopt naar Rome, dag 65!

Vanmorgen werd ik wakker met een ander gevoel dan normaal. Niet omdat ik een rustdag heb en dus even kon blijven liggen. Niet omdat ik een half uur, op een terras in de zon met een krant, heb ontbeten. Niet omdat ik spijt had van mijn beslissing twee rustdagen te nemen in een kleine kustplaats waar niet zoveel te beleven is. Niet omdat ik de aanwezigheid van Theresa en vooral Wolfgang moet missen. Ik had het gevoel dat ik er al ben. Dat ik niet meer hoef. Ik moet niets meer van mezelf. Ik realiseerde me dat ik de eerste helft van mijn tocht vooral bezig was in mijn hoofd met gemiste kansen. Wat had ik wel allemaal niet goed of gewoon helemaal niet gedaan. Dat gevoel is in de Apenijnen verdwenen. Nu pieker ik eigenlijk helemaal niet meer en geniet ik vooral, terwijl ik alles rustiger en met meer aandacht doe. En dat is helemaal vanzelf gegaan. Waar ik me een paar weken geleden nog afvroeg wat ik eigenlijk aan het doen was, maakt dat me nu niets meer uit. Alles wat nog komt is alleen maar meegenomen. Rome bereiken is een doel, maar ik voel geen dwang. Het gaat me wel lukken. Op een rustdag waar eigenlijk niets gebeurt, is dit een fijne gedachte. Ik ga even een uurtje liggen en dan nog een paar uur naar het strand. Tot later!